Bogini Nieodgadnionej



Wstałem z martwych, znęcony pieszczot obietnicą,
Chwil odległych bezkształtem, rozumnym milczeniem,
Twoich włosów pachnących na mej twarzy cieniem.
Twoich oczu gwiaździstą w mroku błyskawicą.

W cieniu krypty zbudzony, w cienistym kurhanie,
Raz już chyba ostatni chcę chłonąć wszechświaty,
Chcę się poić księżyca złudzeniem rogatym
I podążać za Tobą w jasne cudotrwanie!

Nie znam Cię, lecz przeczuwam miękkich ust spotkanie,
Gdy przez drzwi uchylone w moją wnikasz duszę.
Łado! Czuję, że płonę i kochać Cię muszę
Właśnie teraz, gdy w senne zapadasz czuwanie,

Lecz nie umiem odgadnąć Twoich krętych ścieżek,
Gdzie wieczorne półcienie wśród sosen igrają
Z sznurem świateł rozpiętym nad krzykliwą zgrają
Dzikich duchów - i lasu wilgotnym obrzeżem.

Więc Cię szukam pośpiesznie w zakamarkach jaźni,
Gdzie się zjawiasz, by zaraz w mgieł odejść krainy.
Późno wstałem. Choć długie minęły godziny,
Wiem, że jesteś czymś więcej niż grą wyobraźni.


5 września 2014 r.